Otuz yıl önce idi; İstanbul Haydarpaşa Garı, yanaşan “KARA BİR TREN” ve o treni bekleyen, kimi umut dolu, kimi korkulu gözlerde, HEYECAN…

Yeni bir hayata, yeni bir merhabanın karşılığı, ülkeye elveda olsa da adı. Memlekete bıraktılar sevdiklerini; kimi ana-baba, kimi evlat, kardeş, sevgili.

Otuz yıl öncesiydi. Kara tren hüzün melodilerini fısıldarken, eller elveda diye salınıyordu. Ve memleket saatine son bir bakıştı, gözlerde son enstantane.

Yaşamın, insan adına en büyük kederi, ayrılıktı yaşanan; ya dönülür, ya dönülmezdi memleket artık.

Ya görülür ya görülmezdi bir daha yaşamın anlamı ve sevdiklerimiz.

Bir baba “Oğlum, gider-gitmez yaz” diyor; gözü yaşlı bir sevgili, trene gizli gizli, ağlamaklı öpücükler gönderiyordu.

Otuz yıl önce idi. Alman patronlar, ellerinde çiçekler, bando takımları ile karşılıyordu bizleri.

Kimimiz yol inşaatları, kimimiz fabrikalarda tükettik ömürlerimizi.

Solan benizler ve nasırlı ellerimizdi, avuçlarda biriken, yarınlarımızın avuntusu markların karşılığı.

Açın… Açın…. Açın da görelim haydi!..

Almanya gitgide güzelleşti bizle.

Otuz yıl sonrasıydı: binlerce genç Türk, Avrupa üniversitelerinde iş ve meslek sahibiydik.

Çok şeyleri unuttuk; KARA TRENİ; babamızın seslenişini peşimizden.

Sevdiklerimizi bile bazen; ama bir şeyi unutamamıştık.

“MEMLEKET SAATİNE SON BAKIMIŞIZDI BU”

Yakınlarda tanıma fırsatı bulduğum değerli şair, yazar, düşünce insanı; ömrünü insanlık erdemine varıp, onu yaşamaya adamış; Sn. HAYDAR ÖZTOPRAK dostumuzun, “ÖZGÜRLÜK TÜRKÜLERİ” adlı şiir kitabından paylaşılmaya değer güzel anılarından birini okumuştum; aklımda kalanları aktardım sizlere.

23 Nisan’a kısa bir süre kala tüm okuyucularımızın 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı’nı kutlar huzur ve sağlık dilerim…