Anayasa’nın ruhu, 657 sayılı Devlet Memurları Kanunu’nun temel ilkeleri ve yerel yönetim mevzuatı açıkça şunu söyler: Kamu gücü kullanan herkes, vatandaşa karşı eşitlik, dürüstlük, şeffaflık ve hesap verebilirlik yükümlülüğü altındadır. Ben bir gazeteci refleksiyle değil, bir yurttaş bilinciyle kapıyı çaldım. ADÜ’de ayaküstü kurulan o diyalog, bir nezaket sohbeti değildi. Açık bir talep vardı: İncirliova’nın sorunlarını konuşmak, kamuoyuna taşımak, çözüm yollarını tartışmak. Karşılığında verilen “gel” ifadesi, hukuki metinlerde yer almasa da idari teamüllerde “randevu” anlamına gelir. Ve randevuya uymamak, basit bir yoğunluk gerekçesiyle geçiştirilemez. Çünkü burada ihlal edilen şey zaman değil, kamusal ciddiyettir. Randevuya sadık kalmamak; Vatandaşı muhatap almamak, Sorunu ertelemek, Hesap vermekten kaçınmak anlamına gelir. Bu noktada mesele kişisel bir kırgınlık olmaktan çıkar, idari sorumluluk başlığına girer. İncirliova’ya gittiğim gün gördüklerim, bir ilçenin kronik ihmallerinin açık dosyası gibiydi. Altyapı, çevre, sosyal yaşam, ekonomik durgunluk… Vatandaşın dilinden dökülen cümle tekti ama içeriği ağırdı: “Her şey sorun.” Bu tablo karşısında yapılması gereken, savunma refleksiyle eski adreslere yönelmek değildir. “Kim şikâyet etti?”, “Kim kimi aradı?” soruları, hukuk devletinde tali sorulardır. Asıl soru şudur: Sorun var mı, yok mu? Varsa, neden çözülmemiştir? Burada adı geçen bazı siyasetçilerin —özellikle kadın siyasetçilerin— eleştiriden muaf tutulması gerektiği gibi bir yanılgı da devreye sokulmaktadır. Oysa hukukta ve kamu yönetiminde cinsiyet değil, yetki ve görev esastır. Yetki kullanan herkes, sonuçlarından sorumludur. Bu sorumluluk, alkışla değil, icraatla ölçülür. Kamu görevinde bulunan bir kişinin, eleştiriyi “şikâyet” olarak kodlaması; Hukuki denetimle siyasal eleştiriyi birbirine karıştırması, Yönetim zafiyetinin en net göstergesidir. Benim mesleğim gazetecilik Teşhis koymadan tedavi yapılmaz. Çürük saklanırsa enfeksiyon yayılır. Kamu yönetimi de böyledir. Sorunu örtmek, ileride daha büyük hukuki ve toplumsal bedeller doğurur. Bugün yaptığım şey budur: Teşhis koymak. Röntgen çekmek. İncirliova’nın fotoğrafını kamuoyuna sunmak. Bu bir tehdit değildir. Bu bir hak kullanımıdır. Basın özgürlüğünün, ifade özgürlüğünün ve kamu yararının doğal sonucudur. Şimdi soru nettir ve hukuki zemindedir: Bir belediye başkanı, verdiği söze uymadığında; Vatandaşı muhatap almadığında; Sorunları görmezden geldiğinde… Bu sadece etik bir sorun mudur, yoksa idari sorumluluk doğuran bir tutum mudur? Cevabı tarih yazar. Ama şunu herkes bilir: Hukuk, susanları değil, konuşanları ilerletir. Ve bu kez konuşanlar çoğalmaktadır. İncirliova’da büyüklük, makamda değil; sabırla bekleyen halktadır.